Kościół pod wezwaniem św. Barbary i św. Andrzeja Apostoła znajduje się w sąsiedztwie Klasztoru Jasnogórskiego, z nim też związane są ściśle jego dzieje. Według tradycji, w XV wieku skradziono obraz Czarnej Madonny i zniszczony porzucono na południe od murów klasztornych. Właśnie w tym miejscu postawiono w XVII wieku niedużą świątynię, której cechą wyróżniającą jest cylindryczna wieża. Kościół jest znany również jako Sanktuarium Zranionej Jasnogórskiej Ikony Matki Bożej.
Kościół św. Barbary i św. Andrzeja Apostoła położony jest kilkaset metrów na południe od Jasnej Góry. W 1891 roku stał się siedzibą parafii św. Barbary, w której do roku 1997 posługę pełnili księża diecezjalni, a po nich obowiązki przejęli ojcowie paulini. Początki kościoła w tym właśnie miejscu związane są z kradzieżą i profanacją cudownego wizerunku Matki Bożej Częstochowskiej, do których doszło w 1430 roku. Rabusie uszkodzili wówczas obraz, ale porzucili niedaleko klasztoru. Zakonnicy, po odnalezieniu ikony, obmyli ją w bijącym nieopodal źródełku, oddali do restauracji w Krakowie, a w miejscu, gdzie leżała, postawili pamiątkowy krzyży. Jedna z legend dopowiada, że zdrój wytrysnął tam, gdzie zbóje porzucili cenny łup. Woda z tutejszego źródła cieszyła się coraz większą sławą, dlatego wkrótce wzniesiono nad nim drewnianą kaplicę. Obecną, murowaną, postawiono w XVIII wieku. W ołtarzu głównym zobaczyć można kopię wizerunku Matki Bożej Częstochowskiej, a w kopule freski obrazujące historię jego kradzieży i odnalezienia. W latach 1637-43 stanął w sąsiedztwie krynicy kościół pod wezwaniem św. Barbary i św. Andrzeja oraz klasztor, przy którym umieszczono nowicjat zakonny. Inicjatorem budowy był prowincjał, ojciec Andrzej Gołdonowski. Budowla jest trójnawową bazyliką, noszącą cechy stylu renesansowego. Od południa wznosi się charakterystyczna, ceglana wieża, w górnej części cylindryczna, przykryta barokowym hełmem. Dalej znajduje się szeroka nawa, do której przylega zamknięte półkoliście prezbiterium. We wnętrzu zachowały się liczne zabytki barokowe i rokokowe. XVII-wiecznej proweniencji są obrazy św. Barbary (ołtarz główny) oraz św. Pawła Pustelnika (ołtarz boczny). Liczne są obrazy i figury wykonane w XVIII wieku. Warte uwagi są ponadto: ambona w prezbiterium, z XVII stulecia, i o wiek późniejsze stalle.